ineens

ineens besefte ik dat ik een leuke blog in mijn hoofd onderhou maar op papier….niks tja wat ga je dan vertellen in zo’n roerige tijd.

en zo liep ik daar dan op straat ik hoor de wind fluisteren door de bomen en de blaadjes met de prachtige kleuren dwarrelen neer en ik loop er in en geniet van al het moois om me heen, wat is het vandaag stil, echt het eiland lijkt nu wel leeggelopen, in het seizoen leek het erop dat het eiland nog nooit zo vol is geweest, daardoor konden wij gelukkig goed draaien met het restaurant maar helaas zijn de deuren weer gesloten, de schok was nu minder dan de eerste keer maar toch lijkt het nog steeds een boze droom waar ik niet uit ontwaak.

ik wens dat alles over is ,dat de wereld weer in opbouw is want ik denk dat het nooit meer hetzelfde wordt, ik hoop dat we er allemaal sterker uit komen.

ik strooi geluk voor iedereen in moeilijke tijden maar vergeet niet dat echt de zon schijnt achter de wolken, natuurlijk ben ik een super optimist en gaat echt niet alles over wolkachtige paden, mijn lieve nijn verloren, zaak gesloten, mijn dochter met een mega ontstoken teen al 10 weken die nu wel lekker rustig de pubertijd doorgaat (enige voordeel) mijn moeder ongeneeslijk ziek, echt mijn weg valt niet mee maaar

tijdens mijn wandeling tussen al deze mooie gekleurde bladeren die de bomen loslaten ,geniet ik van de totaliteit, verdriet draag ik mee, alle mooie momenten ontwikkelen zich meer, ik giechel om nijn die toch liever een poes was geweest o wat deed ze haar best en mijn moeder die geen traan heeft gelaten en elke dag de dag plukt, genietend van het hier en nu.

herinneringen zijn net als een mooi lied ,je wil dat het nooit stopt ,ik luisteren na de klanken van de natuur zodat het voor mij in een prachtig symfonie doorgaat.